بر اساس مطالعاتی که بررسی کردیم، وجود بیماری های ویروسی مانند ویروس سندرم لکه سفید (WSSV)، باکولوویروس مونودون (MBV)، ویروس نکروز هیپودرمال و خونساز عفونی (IHHNV)، پاروویروس کبدی پانکراس (HPV) و زرد ویروس سر (YHV)، در چندین استان فیلیپین شناسایی شده است .
بعدها این گونه میگو صورتی بوشهر تحت تأثیر بیماری های عفونی قرار گرفت که باعث آبزی پروری و افت اقتصادی آن شد. در فیلیپین، پرورش دهندگان میگو به دلیل شیوع بیماری های ویروسی و باکتریایی، دوره های کشت خود را کاهش داده اند.
بیماری میگوهای پنهید ممکن است توسط عوامل زنده مانند باکتری ها، قارچ ها، انگل ها و ویروس ها و عوامل غیر زنده مانند کمبودهای تغذیه ای، مواد سمی و مشکلات محیطی ایجاد شود.
Penaeus monodon، Penaeus merguiensis و Penaeus indicus گونه‌های عمده‌ای بودند که در فیلیپین کشت می‌شدند که تحت تأثیر بیماری‌ها قرار گرفتند.
بیماری ها مهم ترین مسائل و چالش های موجود در آبزی پروری میگو در سراسر جهان هستند.
به گفته Andrino-Felarca و همکاران. (2015)، پاتوژن های ویروسی اصلی که صنعت میگوی فیلیپین را تحت تأثیر قرار می دهند شامل ویروس سندرم لکه سفید (WSSV)، مونودون باکولوویروس (MBV)، ویروس نکروز عفونی هیپودرمال و خونساز (IHHNV)، پاروویروس کبدی پانکراس (HPV)، ویروس سر زرد (HPV) است.
YHV و ویروس سندرم تائورا (TSV)
میزبان اصلی TSV Penaeus vannamei و Penaeus stylirostris هستند. با این حال، شیوع بیماری های ویروسی، مانند ویروس سندرم لکه سفید (WSSV) در اوایل دهه 1990، منجر به کاهش قابل توجه تولید میگو در آسیا شد.
پس از بررسی بیشتر، مشخص شد که WSSV از هچرهای چینی سرچشمه می گیرد، جایی که Penaeus japonicus تولید شده در جوجه کشی آلوده در سال 1993 به ژاپن وارد شد و بعداً به کشورهای دیگر مانند فیلیپین گسترش یافت.
همچنین بیماری های گسترده دیگری مانند ویبریوز و عفونت های باکتریایی نورانی (Lumbac) وجود داشت.
آنها همان تأثیر WSSV را داشتند که به ضررهای اقتصادی قابل توجهی در میان پرورش دهندگان میگو کمک کرد.
به دلیل همه گیری WSSV، دولت فیلیپین تصمیم گرفت واردات میگوی زنده را به جز برای اهداف علمی یا آموزشی پس از کسب مجوز لازم ممنوع کند. این برای جلوگیری از گسترش بیماری ها بود.
